Dag 15 - Chengdu

Bijgewerkt op: 29 jan 2020

Vanmorgen zijn we rond een uur of 9 vertrokken richting peoples park. Opnieuw een avontuur met de metro in Chengdu. Je merkt dat als je zelf uit een grote stad komt met een metro dat na een paar keer oefenen het eigenlijk best gemakkelijk gaat. Desondanks is het best wel spannend als alles in een taal is die je voor geen meter spreekt. In Shanghai waren we ook al in peoples park geweest en daar vond ik het niet zo bijzonder allemaal. Ik wist dus niet zo goed wat ik moest verwachten van de ochtend en ging met frisse tegenzin toch maar mee. Het achterblijven in het hotel op de laatste dag sprak me nog minder aan namelijk.

Het heeft afgelopen nacht onwijs gestormd (regen, onweer en wind) dus het is heerlijk koel. Jammer genoeg ligt er wel echt o-ver-al water. Had binnen 2 minuten zeik natte sokken. De rest van de ochtend lekker lopen soppen! Eenmaal aangekomen in Peoples park, spotte we eigenlijk direct een groep chinezen die allemaal onder een afdakje stonden. Sardientjes in een blikje kreeg opeens een geheel nieuwe betekenis. Het gehele gezelschap bestond uit oude Chinese mensen. Ze stonden allemaal om een dame met megafoon en een klein orkestje heen. Daarnaast hadden ze allemaal bladmuziek in hun handen en waren luidkeels aan het zingen. Het was best een bijzondere gewaarwording. Nou keek de groep gekker op van onze aanwezigheid dan wij van die van hen. Na even te hebben geluisterd liepen we door om te rest van het park te bezichtigen.

Na niet heel lang lopen zagen we nog meer chinese bejaarden (sorry, mensen die met pensioen zijn) onder een afdakje staan. Deze keer waren er 2 tai chi aan het doen en stonden er allemaal stellen te dansen. In China zijn de parken vooral voor de oudere mensen. Zij dansen/ tai chiën daar in de ochtend en avond en overdag ontmoeten ze elkaar daar voor thee, een potje Mahjong, beetje gokken of om bij te praten over het leven. Je ziet in deze parken dan ook bijna geen jonge mensen. Als deze er al zijn dan zijn het, net als wij, bezoekers die komen kijken naar de traditionele taferelen.

Op de weg terug vonden we onszelf weer bij de groep zingende Chinezen. Deze keer kregen José (een van de groepsleden) en Josephine van een dame bladmuziek in de handen gedrukt. Zij mochten meezingen als ze dat leuk zouden vinden. Of het was omdat ze er oud uitzien of omdat ze gewoon heel nieuwsgierig zijn weet ik niet precies maar ze werden direct opgenomen in de groep. Een andere meneer hielp mee het lezen van de bladmuziek. Hij wees heel netjes aan waar ze waren. De bladmuziek was niet zoals wij hem kennen maar met cijfers en streepjes en punten. Daaronder stonden dan chinese tekens. Aangezien beide onbekend waren ging het meeste zingen gewoon op gehoor en dan na doen. Gelukkig was de dirigent duidelijk en waren de melodieën niet heel moeilijk met veel herhaling.

Na peoples park gingen we door naar Jinglie road (zo schrijf je het vast niet..). Tenminste dit was de bedoeling. Uiteindelijk zijn we hier niet terecht gekomen aangezien we met de metro op t verkeerde station waren uitgestapt. Dit was gelukkig wel bij een ander winkelcentrum. Hier hebben we lekker een kop koffie gedronken en geluncht. Daarna zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel. De wijk om het hotel is zo leuk dat we ons er allemaal makkelijk vermaken! Daarnaast hadden wij (de meedertjes) in de middag weer met Wen afgesproken om thee of koffie te gaan drinken.

Om half 4 kwam Wen met zij vrouw Lei en dochter Vivian aan in het hotel. We besloten gewoon thee te gaan drinken bij de tempel aan de overkant. Bij deze tempel hadden ze aan de zijkant een mooi theehuis waar we rustig konden zitten. Voor we daar neerstreken hebben we nog eventjes door het tempelcomplex gewandeld. Het leuke aan China is, is dat religie, tradities, cultuur en alles daaromheen door elkaar loopt. In Nederland zou je, als je niet gelovig bent, nooit zomaar een klooster binnen lopen voor een kopje thee. In China lopen toeristen, locals en monniken allemaal door het zelfde klooster alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Toen we vertelde aan Wen dat we dit zo mooi vonden stemde hij daar volledig mee in. Ook de filosofie en denkwijze van chinezen is op deze manier ingericht. Een goed voorbeeld hiervan is de chinese geneeskunde. Ze gaan er nooit van uit dat 1+1 twee is. Het zou ongeveer twee of ongeveer drie kunnen zijn maar ze sluiten niets uit. Wen vertelde dat dit soms, maar lang niet altijd, een fijne manier van denken is. Hij heeft zelf natuurlijk ook voor een periode in Nederland gewoond en zegt dat hij stiekem toch wel kan genieten van het harde 1+1=2 principe. Soms is het gewoon makkelijker om een definitief antwoord te hebben.

We hebben naast de tempel heerlijk thee gedronken. Lei moest er wel om lachen, de manier waarop het daar ging was heel erg volgens de 80’s zei ze. In eerste instantie vonden ze het maar gek dat wij het leuk vonden maar naderhand begrepen ze ook wel dat het voor ons dé ultieme manier is van cultuur snuiven. Alle Meedetjes hadden lekker jasmijnthee en Lei en Wen hadden koffie (omgedraaide wereld haha?). Om het nog traditioneler te maken hadden we een zak met pinda’s en zonnebloempitten en de kids hadden een ijsje.

Vivian, het dochtertje van Wen, had de grootste lol met een kiekeboe spelletje en het gevoerd worden door de lepel als een treintje naar haar mond toe te brengen. Ze vond het zo leuk dat ze aan het einde van de middag absoluut geen afscheid wilde nemen. Eerst ging ze onderhandelen. Ze vroeg of haar ouders niet ook gewoon een kamer in het hotel konden nemen zodat we bij elkaar konden blijven (best in een intelligente oplossing voor een 3 jarige!). Toen dat niet werkte ging ze zeuren. Helaas mocht dat ook niet baten en toen kwamen de tranen. Echt té schattig!! Het is ook heel moeilijk als er een einde komt aan gezellige dingen! Gelukkig komen ze met het hele gezin na de zomervakantie 3 maanden naar Nederland dus dan kunnen we elkaar weer ontmoeten. Nog even geduld kleine Vivian!

Na het afscheid van Wen zijn we met de gehele groep uit eten gegaan bij hetzelfde restaurant als waar we op dag 1 hadden geluncht. Het bleek een goede keuze. We hebben geheel zelfstandig weten te bestellen, het eten was erg lekker en de rekening viel zo ontzettend mee dat iedereen in de groep zeer tevreden weer naar buiten ging. Eenmaal terug in het hotel begon de taak van het inpakken… zo’n klus die iedereen al de hele dag een beetje aan het uitstellen was. Het plan was dat Alexander en ik nog even naar buiten zouden gaan na het pakken voor wat mooie foto’s van de buurt. Echter kwam er na 5 minuten binnen te zijn nog een storm overwaaien. Het begon te plenzen en te onweren zoals ik t in Nederland denk ik maar een keer of 2 heb gehoord. Toch nog maar even achter de laptop kruipen om een blog te schrijven dan! Helaas wil het internet niet dus ik zal hem uploaden als we weer in Nederland zijn.

Liefs,

Rosanna

De rest van de Meedertjes