Dag 1 en 2: Vliegreis naar en aankomst in Shanghai

Bijgewerkt op: 29 jan 2020

Eindelijk is het dan zo ver: We gaan daadwerkelijk naar China vliegen! Eerst met de hele bende inclusief 5 koffers, 5 rugzakken en nog wat kleine tasjes naar Rotterdam Centraal. Daar pakken we de Intercity Direct naar Schiphol Airport. Eenmaal aangekomen op Schiphol bekijken we het grote bord met vluchten. Vertrekhal 2, balie 13. Dat is waar we heen moeten. We hebben daar afgesproken met Daphne, Jose, Maya en Youri. Zij reizen samen met ons naar Shanghai. 10 jaar geleden, toen we alle Chinazusjes gingen ophalen, zijn we ook met dit gezin gereisd. Het was echt een soort déjà vu!

Door de rij, langs de mevrouw, bij de machine koffers inleveren, trap op, weer een rij, douane, bodyscan, alle handbagage uit en inpakken en tot slot weer allemaal verzamelen. Het hele festijn duurde ongeveer een uur. Lang zat wat mij betreft. We waren, ivm met verscherpte veiligheidsredenen, al 3 uur van te voren op Schiphol. We hadden dus nog1,5 uur te gaan voor we zouden opstijgen. Op naar koffie en eten! Er was geen enkel persoon in de groep van 9 die daar tegen sputterde. Na afgewezen te zijn bij een “nog niet officieel geopende”-Starbucks eindigde we bij een pizza tentje. Koffie was een stuk minder lekker maar het stuk pizza maakte veel goed.

Toen was het tijd om naar het vliegtuig te gaan. Op richting Gate F06. rolpad na rolpad. En opnieuw een rij, hoe kan het ook anders. In het vliegtuig paste in totaal zo’n 400-500 mensen en die stonden vrijwel allemaal te wachten. Eenmaal binnen bleek de intercom (KLM-personeel gebruikte een heel fancy woord wat ik vergeten ben… natuurlijk) niet te werken. Hoppa, 1.5 uur vertraging ivm technisch mankement… Gaf ons wel de tijd om de stewardessen eens goed uit te horen. Zo weten we nu wat de bandjes op de pakjes betekenen, dat ze zelf mogen weten of ze een broek of een rok dragen, wie de leiding had, dat er 3 piloten en maar liefst 13 (d.e.r.t.i.e.n.) stewardessen aan boord waren. Het vliegtuig had nota bene een bovenverdieping voor de business class. Moest niet gekker worden.

Eindelijk, we konden opstijgen. Tussen 7 en half 8 gingen we de lucht in. ruim 10 uur vliegen is iets waar je je snel op verkijkt. Na een vliegtuigmaaltijd te hebben verorberd (kip-curry met groente en plakrijst) was het buiten donker geworden. Langzaam begon het stiller te worden in het vliegtuig en beetje bij beetje deden mensen een poging om wat slaap te pakken. Helaas heeft al het proberen voor ons niet mogen baten. Geen van ons heeft echt geslapen. Dinah heeft stiekem wat minuutjes weggetukt maar meer dan dat werd het niet.

Na een warm ontbijt met het typische scrambled egg begonnen we aan de landing. De planning was 9:30 landen. Dit werd uiteindelijk 11:30. Ruim 2 uur later dus. We werden op het vliegveld opgehaald door een schattig klein chinees dametje in een rood vestje. Vanuit beleefdheid stelde ze de standaard vragen over onze reis en wat we komen doen. Echter was aan haar gezicht duidelijk te zien dat onze antwoorden haar engels te boven gingen. Het lieve was wel dat ze heel bang was om ons kwijt te raken. Omdat de lift te klein was moest de groep in tweeën. Ze heeft ons wel 100x verteld alleen op de eerste verdieping uit te stappen en dan niet te verplaatsen.

Op de eerste verdieping gingen we een busje in en daar gingen we dan, de Chinese weg op. De chauffeur was prima maar dat Chinese verkeer kan ik heel moeilijk aan wennen. Inhalen kan overal op de weg, eerst richting aangeven en dan pas opschuiven kennen ze niet en soepel schakelen is iets daar hebben ze helemaal niet van gehoord.

Tijdens deze spannende doch leuke rit vertelde ons lieve gidsje van alles over Shanghai. Over de geschiedenis, de mensen, de ontwikkelingen en natuurlijk de gekke tradities. Helaas hadden wij onze voorstudie al goed gedaan in Nederland en was niet veel van wat ze vertelde echt nieuws. Ook dit leek ze niet te begrijpen. “self-study” is een concept dat ze hier wellicht niet kennen. Bij aankomst bij het prachtige Astor Hotel midden in het centrum van Shanghai werden we direct overvallen door een dame die ons probeerde paraplu’s te verkopen. Nog zoiets waar ik moeilijk aan kan wennen.

Zogenaamde “bell-boys” kwamen onze koffers ophalen en na het inchecken werden we naar de kamer gebracht. Dinah en ik moeten op de kamer met het kingsize dubbel bed. Volgens de mevrouw was die kamer namelijk echt te klein voor een extra bed. Bij binnenkomst vielen onze ogen uit ons hoofd. Het is net een balzaal… Heb zelden zo’n grote hotelkamer gezien! (en dat terwijl ik er onderhand behoorlijk wat heb gezien).

Gelijk onder de douche en tandenpoetsen! Dat was het enige wat er speelde in mijn hoofd. Inmiddels weer helemaal fris en met een goede kop koffie in de “master chair” in de kamer dit verhaal uitwerken. Zodirect gaan we, als alle gezinnen gearriveerd zijn, de Bund op. Dit is een boulevard langs de rivier die zowel door toeristen als lokale bevolking druk bezocht wordt. Tijd om op zoek te gaan naar iets te eten!

Weer terug: heerlijk pizza gegeten. Besloten het traditioneel tafelen even tot morgen te bewaren. Nog even naar de skyline gekeken en nu lekker slapen! ruim 35 uur wakker zijn is nog best pittig!

Liefs,

Rosanna

De rest van de Meedertjes